“Fëmija im nuk ka ende emër për shkak të luftës. Ajo është katër ditëshe,” thotë Kefaia Abu Asser.
Advertisements
E ulur në një dyshek kashte në një cep të një strehe shkolle të drejtuar nga OKB-ja në Rafah, në Gazën jugore, Kefaia mban në djep vajzën e saj të vogël, e cila është e mbështjellë me një batanije të kuqe.
Stresi dhe lodhja janë të dukshme në fytyrën e saj. Të jesh nënë për herë të parë është e vështirë kudo në botë, por Kefaia duhej ta bënte atë nën një traumë të paimagjinueshme.
Advertisements
Me origjinë nga Gaza veriore, 24-vjeçarja u largua nga shtëpia e saj me familjen pasi ushtria izraelite paralajmëroi civilët të lëviznin në jug të Rripit për sigurinë e tyre, shkruan BBC.
Kefaia ishte shtatzënë.
“Më duhej të ikja nga një vend në tjetrin. Isha plotësisht e rraskapitur. Fillimisht shkuam në kampin Nuseirat. Por kishte bombardime afër nesh. Pashë trupa që ishin copëtuar. Ishte jashtëzakonisht e vështirë”, i thotë ajo një gazetari të pavarur që punon në Gaza për BBC.
Kefaia dhe familja e saj janë në mesin e qindra mijërave që kanë ikur nga Gaza veriore dhe, si shumë të tjerë, asaj iu desh të ecte për kilometra të tëra, gjatë gjithë kohës e shqetësuar se mos bombardohej.
“Ishte kaq e rrezikshme për fëmijën tim të palindur. Unë isha e frikësuar gjatë gjithë kohës,” thotë ajo.
Familja më në fund lindi në Spitalin Kuvajtian në qytetin Rafah, por reparti i saj i maternitetit ishte mbyllur. Kefaia më pas u transferua në Spitalin e Emirateve aty pranë.
“Ishte shumë e vështirë sepse numri i grave që lindnin ishte i madh,” thotë ajo.
“Ato vinin nga të gjitha pjesët e Gazës, nga veriu në jug.”
“Kishte mungesë të ilaçeve kundër dhimbjeve”, shton ajo.
“Kështu që ata e administronin atë vetëm nëse dhimbja bëhej vërtet e padurueshme dhe vetëm për ata që kishin më shumë nevojë.”
Ajo lindi pa ilaçe kundër dhimbjeve.
Organizata Botërore e Shëndetësisë (OBSH) thotë se më shumë se gjysma e spitaleve në Gaza nuk funksionojnë për shkak të mungesës së karburantit, dëmtimeve, sulmeve dhe pasigurisë.
OKB-ja vlerëson se rreth 50,000 gra shtatzëna janë kapur në konflikt dhe pavarësisht gjendjes së spitaleve, afërsisht 180 lindje pritet të bëhen çdo ditë.
Shumë gra shtatzëna nuk marrin më shërbimet e lindjeve pasi spitalet janë të mbingarkuar me të plagosur, pa karburant për gjeneratorët dhe mungesë të barnave dhe furnizimeve bazë, duke përfshirë menaxhimin e urgjencave obstetrike.
Ola Abu Oali ishte një prej tyre.
“Fëmija im është dy javësh. Ai ka lindur gjatë luftës, pikërisht këtu në këtë shkollë,” i thotë ajo Majdi Fathi, një gazetare e pavarur që punon për BBC në Gaza.
Ola ka një djalë tjetër të vogël. Ata të gjithë po jetojnë aktualisht në një strehë tjetër të mbipopulluar shkollore të OKB-së në Rafah.
“Të dy fëmijët e mi po sëmuren, stomaku i tyre është i fryrë dhe kanë diarre të rëndë. Sa herë që e ushqej me gji fëmijën tim, ai vjell. Më është dashur ta çoj fëmijën tim në spital tre herë, por gjendja e tij nuk ka ndryshuar”, thotë ajo.
Qasja në ujë të pastër është një nga sfidat më të mëdha për të zhvendosurit në Gaza. OKB thotë se çdo person ka vetëm tre litra ujë në ditë për të gjitha nevojat e tij.
“Nuk kemi ujë. Nuk ka qumësht për fëmijën tim. Dhe gjendja e tualetit është e padurueshme. Ka një erë të keqe dhe duhet të presim radhën për ta përdorur”, thotë Ola.
Wafaa Yousef Fakhry Ahmed po strehohet në të njëjtën shkollë me Ola.
“Jam shtatzënë. Kam frikë për jetën e fëmijës tim. Po i afrohem afatit të lindjes dhe jam e shqetësuar për mjedisin ku jetoj, për sëmundjet. Nuk kemi ujë për pastërtinë elementare,” thotë ajo.
Wafaa është nga Beit Hanoun, afër kufirit verior të Gazës, dhe gjithashtu ka lëvizur nga një vend në tjetrin në kërkim të sigurisë.
“Së pari, ne shkuam në një shkollë në zonën Al-Muaskar. Na kërkuan të largoheshim edhe atje, kështu që erdhëm më në jug. Ne përdorëm karroca dhe gomarë në një pjesë të rrugës. Por në pjesën më të madhe ecnim”, tha ajo.
“Ne nuk kishim ujë me vete për të pirë, kështu që e vetmja mundësi që kishim ishte të pinim nga deti. Burri im po përpiqej aq shumë të na siguronte një shishe për të pirë.”
OBSH thotë se vdekjet e nënave pritet të rriten në Gaza duke pasur parasysh mungesën e aksesit në kujdesin adekuat. Ai thotë se armiqësitë kanë pasoja të drejtpërdrejta dhe vdekjeprurëse për shtatzënitë, me një rritje të abortit të shkaktuar nga stresi dhe lindjeve të parakohshme.
Asma është nga qyteti i Gazës, por tani jeton me tre fëmijët e saj të vegjël në një tendë në kompleksin e spitalit Al Aksa në Deir Al-Balah, në qendër të Gazës.
Ajo është shtatzënë dhe para se të detyrohej të largohej nga shtëpia e saj, ajo kishte shkuar në spitalin Al-Shifa në qytetin e Gazës për një kontroll.
“Për shkak të zhurmave të vazhdueshme të bombave, shumë gra pësuan abort në Al-Shifa. Situata është e padurueshme, veçanërisht për nënat shtatzëna. Unë jam shumë e shqetësuar për fëmijën tim dhe për një abort”, thotë Asma.
“Zgjimi me dhimbje kockash është bërë një realitet i përditshëm. Jemi të ekspozuar ndaj kushteve josanitare. Dhe në mënyrë të përsëritur kemi qenë dëshmitarë të pamjeve shqetësuese të trupave të vdekur.”
Asma thotë se është e rraskapitur dhe dëshiron që luftimet të ndalen.
“Lutem për armëpushim, çfarë faji kanë fëmijët që duhet të vuajnë kaq shumë? Çfarë faji ka fëmija im që nuk ka ardhur ende në jetë?”/albeu.com